De Dorothy-gemeenschap is vanaf oktober 2020 een kersverse leefgemeenschap in de polder onder Amstelveen. Hier reflecteert Anna over wat er allemaal aan vooraf ging.
Na jaren van praten, vergaderen en plannen maken, begon ik me steeds vaker af te vragen of het echt door zou gaan. Maar het is gelukt! Per oktober 2020 wonen we allemaal samen in Amstelveen en kunnen we in het klein beginnen met onze gemeenschap. Dit zette mij aan het denken over de hele reis die we als leefgemeenschap in oprichting al samen hebben gemaakt. Hierbij mijn gekleurde versie van de oprichtingstijd van onze gemeenschap.
Herman en ik liepen al een tijd rond met plannen voor een nieuwe leefgemeenschap. In 2014, op het eindfeest van de TimeToTurn-beweging, kwamen we Sofie tegen die ook dit soort plannen bleek te hebben. Op datzelfde feest ontmoetten we Willem. Hij was op zoek naar nieuwe inspiratie in zijn leven en wilde wel een weekje komen logeren waar wij toen woonden: leefgemeenschap de Wonne in Enschede. We waren alle vier op zoek naar naar een gemeenschap waar radicale gastvrijheid centraal kon staan, en waar we samen op zoek konden gaan naar een duurzame en rechtvaardige levensstijl. We wilden elkaar stimuleren om zo ons geloof en onze idealen ten volle uit te leven in de praktijk.
Na het eerste KloosterBoerderijFestival in 2015 kwamen we met zijn vieren bij elkaar om een groepje te vormen voor onze nog op te richten leefgemeenschap. Hester trok een tijdje met ons op om uiteindelijk een ander pad te kiezen, en eind 2016 kwam Matthias erbij. Matthias was geïnspireerd geraakt om in een leefgemeenschap te wonen door een ontmoeting met Dave Andrews in 2014. Vooral Andrew’s spiritualiteit van eenvoud en visie op radicale oecumene sprak hem erg aan. Toen Paus Franciscus het jaar van barmhartigheid uitriep in 2016 besloot Matthias om die tijd aan te grijpen om concreet na te denken over hoe hij vorm kan geven aan zijn ideeën over gemeenschap-zijn. Zodoende kwam hij via Sofie terecht bij de rest van de Dorothy-gemeenschap.
Toen we in 2017 onze visie op papier zette kwamen we uit op de volgende doelstelling: “We zijn een gastvrije gemeenschap, die vanuit een spiritualiteit van eenvoud een boodschap van barmhartigheid en rechtvaardigheid wil uitdragen.”
De naam Dorothy-gemeenschap is na veel overweging en discussie gekozen omdat we ons in het bijzonder laten inspireren door twee vrouwen: Dorothy Day en Dorothy Stang. Dorothy Day initieerde in de jaren ‘30 de Catholic Worker-beweging, een netwerk van gemeenschappen die hulp aan mensen aan de rand van de samenleving combineren met het werken voor meer gerechtigheid en vrede in de wereld. Dorothy Stang was een non en martelaar die zich inzette voor het behoud van het regenwoud en streed tegen de onderdrukking van de kleine boeren in de Amazone.
In 2016 zouden logeerde Herman en ik eerst voor een half jaar in leefgemeenschap Jeannette Noëlhuis, een huis dat ook tot het Catholic Worker-netwerk hoort. Vlak voor we er kwamen wonen werden we als groep ook gevraagd of we daar met zijn vieren wilden wonen en werken, om samen ervaring op te doen. Uiteindelijk zijn Sofie, Herman en ik daar vier jaar gebleven, en Willem woont er nu nog steeds. In deze jaren hebben Herman en ik ons dochtertje Naomi gekregen, is Willem getrouwd met Talitha en heeft Sofie Nóra gevonden. Daarnaast hebben we heel veel geleerd over het samenwonen met een multiculturele groep kwetsbare mensen en over het leven en nauw samenwerken in een woon-werkgemeenschap. Beide aspecten kennen veel uitdaging maar hebben ook onze levens enorm verrijkt. We weten nu dat dit niet alleen maar idealen en dromen zijn maar dat het echt kan in de praktijk.
Matthias was in die tijd ook steeds vaker in het Noëlhuis te vinden, en als Dorothy-gemeenschap zagen we elkaar bijna elke week.
Begin 2020 heeft Mieke uit Wageningen zich aangesloten bij onze groep. Mieke kende ons al langer via het KloosterBoerderijFestival, en heeft in de afgelopen jaren onder andere mensenrechtenwerk in Guatemala gedaan. Vanwege haar verlangen naar een nog duurzamere levensstijl was ze op zoek naar een leefgemeenschap in Nederland, en bij de Dorothy-gemeenschap vond ze iets wat goed bij haar idealen én haar quaker-spiritualiteit paste.
In de zomer van 2017 kwamen we al in contact met Marten Verdenius van de Protestantse Diaconie van Amsterdam. We mochten snel komen kijken op het land dat de Diaconie graag wilde gaan kopen van de provincie, in de polder vlakbij Nes aan de Amstel. Wij waren erg enthousiast, en Marten ook. In juni 2020, na heel wat bureaucratie en onderhandelingen, is het de Diaconie eindelijk gelukt om deze 30 hectare natuur- en landbouwgrond te kopen.
Vanaf begin augustus konden Mieke, Herman, Naomi en ik al regelmatig logeren in één van de sloophuizen op het terrein. Van daaruit werkten we aan het plaatsen en woonklaar maken van een woonunit, waar we vanaf nu de komende paar jaar in mogen bivakkeren. De Diaconie is van plan om op hetzelfde erf een groot huis te laten bouwen, geschikt voor een leefgemeenschap en met de mogelijkheid om meerdere gasten een tijdelijke verblijfsplek aan te bieden.
Ook in de komende tijd hopen we vanuit de woonunit wat projecten en activiteiten voor de buurt aan te kunnen bieden. Wat precies staat nog niet vast, want we willen ook afwachten wat de plek met ons doet en welke behoeftes we hier tegen gaan komen. We denken aan iets met groen en moestuinieren, misschien een fietswerkplaats voor mensen die geen geld hebben maar wel tijd, oecumenische gebedsvieringen, iets voor kinderen, discussieavonden, politiek progressieve film- en spelletjesavonden, ontmoetingsfestivals, enzovoort. Dromen en ideeën zijn er gelukkig genoeg. Voorlopig gooit de coronacrisis ook nog alles op zijn kop, dus we zullen zien welke vorm onze plannen uiteindelijk zullen krijgen. Op iets langere termijn verlang ik naar een bloeiende gemeenschap, veel connecties en onverwachte ontmoetingen. Iets van we geleerd hebben van de afgelopen jaren is dat het heel moeilijk is om de toekomst van groepsplannen te voorspellen, want door zo veel factoren kan het anders lopen dan je denkt. Vasthouden aan en verdiepen van de visie, en zorgen voor elkaar als groep, is belangrijk geweest om het geduld op te kunnen brengen in de jaren dat we aan het wachten waren op een locatie. Het vertrouwen in God, en dat hij iets geweldigs wil maken van de kleine zaadjes die wij misschien kunnen planten, geeft mij de nodige hoop. Wat zal er in de komende jaren gebeuren, de eerste werkzame jaren van de Dorothy-Gemeenschap? Hoe kijken we over vijf jaar terug op onze start?
Ik weet het niet, maar ik probeer erop te vertrouwen dat het iets goeds is.
door Anna van Veelen-Blomgren