Is die er nu nog, of zijn we er voorbij? Nee corona is er nog steeds, en heeft invloed op veel keuzes die we maken.
Korte situatieschets: we wonen hier met ons vieren. In een eigen woning bij een klooster met 21 broeders, waarvan aantal op leeftijd. We organiseren zo ongeveer maandelijks een activiteit voor maximaal tien gasten. We ontvangen iedere week vrijwilligers voor een tuinochtend. We halen onze boodschappen via een biologische groothandel, een supermarkt dichtbij (100 meter), een super een dorp verderop (5 km), en een biologische winkel (12 km) verderop. We eten geen vlees en vis. Onze kleinkinderen wonen 2,5 uur reizen hier vandaan (met OV). We ontvangen regelmatig vrienden of groepjes die hier komen slapen, tuinieren, wandelen of andere mooie dingen doen. De dag beginnen en eindigen we met een meditatie, daar is niets aan veranderd. Hoogstens dat we dat in de avond ook buiten doen, in de ochtend doen we dat al.
Wat bleef hetzelfde? We tuinieren volop in onze tuin om huis en in de permacultuur-kloostertuin. Dat verandert niet, of eigenlijk: we gingen meer zelf aan de slag doordat er geen hulp bij kwam in onze activiteitenweken.
Wat was er lastig? Onze nauwe banden met de broeders konden geen vorm krijgen in het bezoeken van de vieringen of samen koffie drinken. Onze gasten en activiteiten moesten we afzeggen. Onze vaste vrijwilligers kwamen een aantal weken niet meer. De boodschappen gingen we nog beter plannen en uitvoeren. De kleinkinderen zagen we een hele tijd niet en hun ouders moesten het even helemaal zelf uitzoeken. De vrienden die ons zouden komen helpen, met ons kwamen wandelen, of het werk van onze handen wilden bleven thuis. De geplande kennismakingsdag voor de buurt werd uitgesteld.
Wat was positief? Na een oproep op facebook kwamen er acht jongeren uit de buurt helpen in de tuin. Er kwamen twee nieuwe vrijwilligers uit het dorp met wie we prima de 1,5 meter in de tuin konden regelen. We dronken tussen het werk door koffie in de tuin, wat eigenlijk net zo fijn is (hoewel wc-bezoek zo wat extra tijd kost). Die ene kleinzoon kwam twee weken, lekker de moeite en tegelijk een goede inwijding in het (buiten-)leven van opa en oma. We hadden een goed excuus om zelf zo veel en zo lang mogelijk in de tuin te werken, de tuin werd er mooi en wij sterk en slank van. Iemand die ons al lange tijd volgt kreeg nu de kans om zomaar een paar maanden mee te komen leven.
Wat is fijn aan het einde van de lockdown? We maken weer een najaarsprogramma. De eerste groep gasten was maar drie personen groot, wat eigenlijk best heel rustig en intens was. We doen onze boodschappen nog steeds goed gepland. Alle vrijwilligers kunnen weer komen. Het stroomt aanmeldingen van mensen die ons willen komen bezoeken. We kunnen weer bij de Broeders naar de viering. We gaan een open dag organiseren, nu zelfs in breder verband, samen met klooster en museum aan de overkant. De tuin levert een enorme oogst van alles wat we in al die maanden zo mooi hebben gezaaid en geplant. De kinderen komen hier hun vakantie vieren. We hebben onszelf, elkaar, en deze plek weer beter leren kennen.
Het blijft natuurlijk wat schipperen want echt hetzelfde wordt het voorlopig niet meer. De fles alcohol voor de handen staat in de keuken. De anderhalve meter wordt wel eens vergeten. De kinderen krijgen weer aarzelend een knuffel, maar het verbindingsritueel van hand in hand de maaltijd beginnen is er helemaal uitgesleten. En onze meditatie ruimte is te klein voor 10 mensen met de anderhalve meter maatregel. We stappen weer in de trein, twee en een half uur met mondkapje op.
We hadden zo gehoopt dat de Aarde er veel beter van zou worden. Dat het rustiger zou blijven op de weg, in de lucht, in de winkel, minder vleesconsumptie, meer bewustwording. Dat is allemaal moeilijk te meten. We hopen nog steeds op een groene golf, en blijven ons daarvoor volop inzetten op deze plek met aandacht voor aarde en adem.
Met een groene groet uit De Huijberg! www.dehuijberg.nl